Een krachtig pleidooi voor ontgrendeling en democratie.

Met dit intrigerende boek treedt Brecht Arnaert in het voetspoor van Lode Claes, die andere erudiete dwarsligger die zijn volk leerde denken.

Er zijn van die momenten dat een prof trots is op zijn studenten, en de publicatie van dit essay van Brecht Arnaert is er zo een van. Het is een intellectueel en politiek uitdagende tekst die de lezer buiten zekerheden duwt. Hoewel ik het met een aantal zaken niet eens ben, waardeer ik toch de originele en gedurfde manier waarop Brecht de communautaire kwestie benadert en buiten de doos denkt. Zijn tekst is provocerend, prikkelend en verdient daarom gelezen te worden.

Wanneer Brecht Arnaert ervoor pleit om de Grondwet als hoogste positiefrechtelijke norm in ons staatsbestel terzijde te schuiven om Vlaanderen de sprong te laten maken die het nodig heeft, dan is dat geen pleidooi voor wetteloosheid, voor anomie. Er zijn nu eenmaal sommige momenten waarop het laatste woord niet meer kan toekomen aan de gestelde lichamen, de zogenaamde "corps constitués", omdat het land zo ongesteld is dat men naar een herstel, een re-constitutie - en dus een nieuwe constitutie - moet overgaan.

In dit essay zet Arnaert daartoe zijn scherpste wapen in: het woord. Dit is geen verhaal van holle kreten, hatelijkheden of emocratische prietpraat, maar een helder en beredeneerd betoog dat aandacht verdient.

De flamingant is als een boer die de kasteelheer met enig vertoon van onderdanigheid zijn varken verkoopt; en die vervolgens in zijn modderige dialect klaagt dat dergelijke transacties altijd en fransč plaatsgrijpen. Zijn opvatting van Vlaanderen herinnert aan dat geniale kinderboek The Mouse and His Child van Russell Hoban, waarin een muis het begrip territorium als volgt definieert: 'A territory is your place. (…) It's where everything smells right.'

Vlaanderen is een van die Europese regio's waar het provincialisme nooit heeft leren omgaan met het noodzakelijke virus van het kosmopolitisme; daarom laat de gezondheid van het mystieke lichaam der Vlamingen wel wat te wensen over. Maar het standpunt van Brecht Arnaert is minder metaforisch: hij beschouwt de zaak als een juridische en ethische kwestie. Misschien heeft hij gelijk; in elk geval ben ik het als belgicist niet met hem eens. Wat niet wegneemt dat zijn uiteenzetting bijzonder interessant is, leerzaam, stof voor verhit debat; en dat vooral belgicisten haar moeten bestuderen. Ja, voeg ik eraan toe, waren de nationalisten maar meer geneigd om, zoals Arnaert, hun standpunt intellectueel te verantwoorden!

Eindelijk ontleedt een Vlaamse denker het probleem België in het licht van de grondbeginselen van recht en ethiek. In de handen van Brecht Arnaert wordt het als kil gereputeerde objectivisme van Ayn Rand een scherp instrument tot analyse van dit koude monster, de Belgische staat. Zijn glasheldere logica blaast de drogredeneringen en oppervlakkige smoezen van de belgicisten weg. Zouden zij een Thomas Jefferson, grondlegger van een goed werkende federale staat, recht in de ogen durven kijken wanneer de naakte feiten over de Belgische instellingen gewogen worden, zoals hier gebeurt?

Uit zijn diagnose leidt Arnaert bovendien een remedie af, één die iets langer dan vijf minuten wat politieke moed vergt maar die voor alle betrokkenen uiteindelijk voordelig zal blijken.

Samen met Ayn Rand en Friedrich Von Hayek toont Brecht Arnaert aan waarom de Vlamingen het geweer van schouder moeten veranderen in het communautaire belangenconflict dat België al decennialang in de greep houdt.

Brecht reikt in zijn korte maar krachtige thesis concrete oplossingen aan waarbij hij politiek ziet als de kunst om mogelijk te maken wat noodzakelijk is.

De Joodse filosofe Ayn Rand is in Europa niet erg bekend, en als ze dat al is, wordt ze meestal afgeschilderd als een immoreel subject dat het kapitalisme verdedigt. In De Kwantumsprong laat Brecht Arnaert echter zien dat de filosofie van Alissa Rosenbaum - want dat is haar echte naam - net het moreel fundament zou kunnen zijn om de Belgische politieke impasse te doorbreken. Zelfs wie niet akkoord zou gaan met de conclusies van de auteur, moet in ieder geval toegeven dat dit een bijzonder solide bijdrage is aan het communautaire debat.

Ik heb het boek met stijgende belangstelling gelezen en ik vind het zeer verhelderend. Het komt op het goede moment en beantwoordt aan een noodzaak. Het brengt een duidelijk, nieuw perspectief en legt de verantwoordelijkheid bij ons Vlamingen zelf. Je boek geeft mij hoop, omdat er in de nieuwe generatie Vlamingen blijkbaar toch nog kritische hersenen zitten, iets waaraan we zo'n behoefte hebben in het Vlaanderen van 'De Standaard' en 'De Morgen'. Ik beschouw de publicatie van dit boek dan ook als een belangrijke gebeurtenis voor Vlaanderen.

Zoals 'contracties het kanarievogeltje in de filosofische mijn zijn'
(p. 31), zo is De kwantumsprong de misthoorn weerklinkend tussen de
nevelsluiers van het politieke en mediatieke discours.

Los van de vraag of de analyse tot in alle consequenties overtuigt, gaat het zonder twijfel over een gedurfd, boeiend en tot denken uitdagend essay.

De bravado van Brecht Arnaert bestaat erin dat hij de unieke filosofische uitgangspunten van de bij ons minder bekende Russisch-Amerikaans-joodse schrijfster Ayn Rand toepast op de Belgische situatie, waarin er langs Vlaamse kant al decennia sprake is van een permanent gedoogbeleid t.o.v. van een immer voortdurende Franstalige arrogante politieke minderheid.

Hij deinst er niet voor terug op te roepen om binnen Belgisch staatsverband de Vlaamse meerderheid 'natuurrechtelijk' eindelijk eens te laten spelen, met als ultieme demarche de burgerlijke ongehoorzaamheid. Ik ken geen auteur die wat deze materie betreft een origineler en verfijnder uitgewerkt bod doet.

"De kwantumsprong" is een politiek tractaat met een stevige filosofisch onderbouwing. Brecht Arnaert toetst de politieke realiteit in België aan het objectivistisch denkkader van Ayn Rand, en komt tot de conclusie dat het Belgische systeem intrinsiek onrechtvaardig en bijgevolg onverdedigbaar is.

In tegenstelling tot de meeste politicologen en sociologen die breed uitweiden over argumenten en conclusies, maar de verborgen premissen waarvan ze vertrekken onder de mat vegen, begint Arnaert zijn redenering met het haarscherp schetsen van de premissen die voor hem cruciaal zijn voor een rechtvaardige en duurzame samenleving. Die werkwijze zorgt ervoor dat zijn mentale constructie stevig is als een burcht.

De regering-Di Rupo bewijst dat de Belgische politici het sluiten van compromissen nog niet verleerd zijn. Alleen, bij een steeds groter deel van de Vlaamse bevolking groeit de twijfel of zo'n compromis wel nog heilzaam kan zijn. In zijn essay De kwantumsprong stelt de jonge publicist Brecht Arnaert dat we weg moeten van dat compromisdenken, gewoonweg omdat het compromis in de juiste betekenis van het woord in België niet mogelijk is.

Arnaert haalt zijn mosterd onder andere bij de Amerikaanse filosofe Ayn Rand, die stelt dat een compromis eigenlijk een ruil na onderhandeling is. [lees verder]

Ayn Rand is in Europa geen naam als een klok, maar aan de andere kant van de oceaan wel. Daar bleek uit een enquête van The Library of Congres dat de Amerikanen "Atlas Shrugged" - haar bekendste roman - het tweede meest invloedrijke boek vonden na de Bijbel. De enquête dateert uit 1991 en sindsdien is haar invloed alleen maar gegroeid.

In het Nederlandse taalgebied is de receptie van haar filosofie ronduit slecht te noemen. In "De utopie van de vrije markt" schetst filosoof Hans Achterhuis een beeld van een weinig succesvolle, dogmatische en eenzijdige schrijfster die op filosofisch vlak niet zo heel veel zou voorstellen. In "De Kwantumsprong" laat Brecht Arnaert echter zien dat dat een valse voorstelling van zaken is. [lees verder]

Bij uitgeverij Lulu verscheen enkele maanden geleden het boek "De Kwantumsprong" vanwege Brecht Arnaert. Noch de auteur, noch het boekje passen in de gewone hokjes van de Vlaamse ideologische verkaveling. Brecht Arnaert was in een vorig leven een vurig N-VA-militant en zelfs kandidaat-voorzitter van de N-VA-Jongeren.

Hij combineerde zijn Vlaams-nationalisme met een ijverige belangstelling voor de ultraliberale Oostenrijkse school en de objectivistische romanschrijfster Ayn Rand. Deze combinatie is vrij zeldzaam in ons kneuterige Vlaanderen. Het essay van Brecht Arnaert ademt dan ook deze ongewone combinatie. [lees verder]

Op 18 februari 1970 werd in België een staatsgreep gepleegd. Dat gebeurde door de zogenaamde 'Groep van Achtentwintig' onder leiding van Gaston Eyskens die de bestaande rechtsorde omverwierp en een nieuwe machtsbalans installeerde: van een democratisch meerderheidssysteem werd een dictatuur van de minderheid gemaakt.

Dupe waren de Vlamingen die zowel op het wetgevende, het uitvoerende als het rechter- lijke vlak hun zelfstandigheid verloren: had- den ze vóór 1970 met een eenvoudige meer- derheid via wetgeving zelf het land naar hun hand kunnen zetten dan was vanaf 1970 de instemming nodig van minstens enkele leden van de andere taalgroep om te doen wat men vroeger alleen kon. [lees verder]

De Kwantumsprong van BRECHT ARNAERT is een dun boekje van 82 pagina's waarin de auteur nadenkt over de huidige communautaire discussie en hij die vanuit een filosofisch oogpunt wil beslechten. Daarvoor maakt hij met name gebruik van AYN RAND, die hij zijn favoriete filosofe noemt. Hij gebruikte deze inspiratiebron om op zoek te gaan naar wie écht gelijk heeft in het conflict. Daarenboven stelt hij zich de vraag of het überhaupt mogelijk is om tot een compromis te komen. Uiteindelijk besluit de auteur met een oplossing voor het conflict dat gebaseerd is op de stelling, dat zolang de Vlamingen zich aan de wet houden, zij blijvend onrecht zullen ervaren. Daarom, concludeert hij, moeten zij een sprong wagen, een kwantumsprong. [lees verder]

De grendels in de grondwet, samen met andere foltertuigen zoals pariteiten, belangenconflicten en alarmbelprocedures, maken het mogelijk dat in het parlement zelfs 88 Nederlandstaligen niets kunnen bereiken als 31 Franstaligen dit willen beletten. Als een paar miljoen Vlamingen tot dit inzicht gekomen zijn, zou dit wel eens het belangrijkste resultaat kunnen zijn van de laatste regeringsonderhandelingen.

Hoe we uit deze gijzeling kunnen ontsnappen is de enige politiek relevante vraag. Er is "De Ordelijke Opdeling van België" als het rationeel klinkende antwoord van het Vlaams Belang en het lekker laten verdampen van België als het meer emotioneel klinkende antwoord van de N-VA. (In de hoop dat Vlaanderen niet eerder verdampt.) [lees verder]

Brecht Arnaert (N-VA) heeft met zijn essay "De Kwantumsprong" een opmerkelijke bijdrage geleverd over een mogelijke uitweg uit het oeverloos communautair gekissebis. In een notendop komt het hier op neer: Vlaanderen moet niet de splitsing van België vragen. Wel moet Vlaanderen beslissen dat de democratie wordt hersteld, zodat niet de minderheid maar wel de meerderheid regeert. Dit moet gebeuren door de staatshervorming van 1970 te herroepen. Dit staatshervorming was min noch meer een staatsgreep "die van een democratisch meerderheidssysteem een dictatuur van de minderheid heeft gemaakt", zowel op wetgevend als op uitvoerend en op rechterlijk gebied. [lees verder]

Het mag duidelijk zijn dat de auteur van 'De Kwantumsprong', Brecht Arnaert zich zeer actief als N-VA-er opstelt. Zo ook is zijn pamflet een omstandig overwogen poging om een juridisch-filosofische argumentatie op te bouwen als handvest voor een onafhankelijke Vlaamse republiek.

Daartoe grijpt hij terug naar het Plakkaat van Verlatinghe waar de Staten-Generaal der Nederlanden op 26 juli 1581 koning Filips II vervallen verklaarden van zijn rechten op de troon wegens het niet respecteren van hun vrijheden en rechten. [lees verder]

Soms erger ik mij aan mensen die te pas en te onpas een grote sprong als kwantumsprong omschrijven: een kwantumsprong is de fysisch allerkleinst mogelijke sprong in een discontinue grootheid, herinner ik hen dan. Toch is de metafoor af en toe ook treffend gekozen. Een kwantumsprong is de transitie van een elektron van het ene energieniveau naar het andere, door vliegensvlug dwars door de verboden zone te springen. Het uitbreken uit de ketenen, het doorbreken van de begrenzingen, om tot een nieuwe stabiele situatie te komen: het is de essentie van het essay De Kwantumsprong, het politiek-filosofisch debuutboek van Brecht Arnaert. [lees verder]

Verleden vrijdag presenteerde de jonge Vlaams-nationale ideoloog Brecht Arnaert te Poperinge zijn politiek-filosofisch essay "De kwantumsprong, de wet breken om recht te halen". Arnaert's naam heeft misschien nog niet dezelfde bekendheid als die van Mathias Storme, die nota bene het voorwoord van deze publicatie verzorgde, toch verwierf de Ieperling al enige vermaardheid met enkele snedige opiniestukken in Vlaamse kranten. De titel van zijn eerste zelfstandige essay klinkt alvast veelbelovend. [lees verder]

Brecht Arnaert stelt politiek-filosofisch essay voor:
"Vlamingen moeten de wet breken".
DRANOUTER/POPERINGE - Op vrijdag 25 november om 20 uur stelt Brecht Arnaert zijn boek 'De Kwantumsprong' voor in het Café Saint-Georges op de Grote Markt in Poperinge. in dit boek gaat hij na hoe het nu verder moet met de communautaire situatie. [lees het artikel]

Brecht Arnaert roept op tot ongehoorzaamheid:
Het Laatste Nieuws, 29 november 2011
DRANOUTER - In Poperinge is vrijdagavond 'De Kwantumsprong' voorgesteld, een politiek-filosofisch essay van Dranouternaar Brecht Arnaert. In de tekst roept de ex-voorzitter van Jong N-VA Westhoek de Vlamingen op tot politieke ongehoorzaamheid. [lees het artikel]

Met elke staatshervorming is onze grondwet meer en meer een knoeiboel aan het worden, het wordt een heksentoer om de nieuwe wijzigingen – als ze er al ooit komen – op een begrijpelijke manier in zijn cursus te verwerken. De studenten haken alvast af, er zijn nog weinig studaxen begeesterd door de discipline van het grondwettelijk recht. Hoe dan ook, de instellingen lopen hopeloos ten achter bij de evolutie in de geesten en in de samenleving. In fine zal de grendelgrondwet het Vlaams zelfbestuur niet kunnen tegenhouden. Vuye neemt geen blad voor de mond. Zijn universiteit vraagt hem echter met klem om uitdrukkelijk te stellen dat hij niet namens de instelling spreekt. Dat is bij deze gebeurd. [lees het artikel]